Kate de Graaf

Met mijn broertje heb ik eens een modderglijbaan gemaakt in de kreken van de Slufter. Een voor een gingen we de glibberige glijbaan af. We waren helemaal zwart van de modder. Dat was pas een avontuur!

Dwalen in de Slufter, een bosrit maken op een paard, spelen op het strand en hutten bouwen. Kate de Graaf (9) is altijd buiten. Het allerliefst speelt ze in de modder en dwaalt ze rond in de slootjes van de Slufter. ‘Alleen als het een beetje mooi weer is, hoor! Niet in de winter.’ vertelt ze lachend.

 

Kate is happy als ze in de natuur is. Of het nu het strand is of het bos, ze vindt alles leuk. ‘Ik ga vaak naar het bos met vriendjes en vriendinnetjes. Dan gaan we hutten bouwen of verstoppertje spelen. Er is altijd iets te beleven.’
Het gezin van Kate gaat regelmatig met vrienden naar het Turfveld. ‘Daar kunnen we lekker spelen in de speeltuin en het bos naast het restaurant.’ Ook is ze vaak te vinden in de stallen van manege Kikkert, waar ze de paarden verzorgt en geniet van het rijden. ‘De buitenritten in de bossen van het nationaal park vind ik het allermooist.’ Sinds kort gaat Kate ook één keer per maand met de boswachters op pad in de natuur, elke maand in een ander gebied en met leuke avonturen.  

 

Modderglijbaan
De leukste herinnering van Kate aan het Nationaal Park is de modderglijbaan die ze hadden gemaakt in de kreken van de Slufter. ‘Ik was er met mijn broertje. Een voor een gingen we de glibberige glijbaan af. We waren helemaal zwart van de modder, alles zat onder! Dat was pas een avontuur!’ De Slufter is sowieso favoriet. In de zomer gaat ze niet alleen naar het strand, ook naar de Slufter gaat de handdoek mee, want in de kreken kun je zwemmen en valt van alles te ontdekken.

 

Kate kan er niet tegen als mensen hun afval niet opruimen. ‘Je moet je rommel niet in de natuur gooien. Mensen gooien het in slootjes en in de duinen, daar snap ik niks van. Ik wil dat de natuur schoon blijft.’ Al van jongst af aan ruimt ze afval op wat ze onderweg tegenkomt. ‘Dan riep ik: “Mama! Er ligt plastic op de top van het duin! Mag ik het opruimen?”

 

Toch denkt Kate dat de natuur altijd schitterend blijft. ‘Als ik later groot ben, denk ik dat Texel er nog net zo mooi uitziet als nu.” 

Ricardo de Graaf

Vroeger heette de camping ‘t Woutershok, nu draagt het de naam Woud. Deze naam past beter bij ons, want we zijn gericht op de natuur. Het zit in ons DNA om met de natuur te werken.

Ricardo de Graaf (42) is een geboren en getogen Texelaar. Hij werd geboren op de Hoge Berg en bracht daar de eerste zeven jaar van zijn leven door. Sinds zijn zevende woont hij bij kampeerterrein Woud waar hij nu de eigenaar van is. Hij is getrouwd en heeft drie kinderen.

 

“Dit terrein was vroeger van Staatsbosbeheer. Mijn opa was hier boswachter en is deze camping ooit begonnen. Mijn vader ging hier als jongeman aan de slag als assistent. Hij werd op slag verliefd op mijn moeder, de dochter van de baas. Later zette hij het bedrijf voort, en nu heb ik het weer overgenomen van míjn vader. Het is een echt familiebedrijf.’ 

 

Natuur in je DNA
Vroeger heette de camping ‘t Woutershok, nu draagt het de naam Woud. Ricardo: “Deze naam past beter bij ons. Want we zijn gericht op de natuur. Het zit in ons DNA om met de natuur te werken. We zitten op een prachtige plek, in het bos en vlak bij het strand en verschillende natuurgebieden zoals Nationaal Park Duinen van Texel. We hebben geen toeters en bellen, zoals midgetgolf, maar dat wat we doen, doen we goed. Alles ademt hier natuur. Dat spreekt onze gasten aan. De natuur heeft geen poeha nodig.”  

 

Nederland in het klein
Op zijn achttiende ging Ricardo aan ‘de overkant’ studeren: “Pas toen kreeg ik het besef hoe bijzonder de natuur op Texel eigenlijk is, daar moest ik eerst even voor weg zijn, weg van eiland. Ik heb ook mijn favoriete plekken. We zijn hier omringd door natuur.  Hier verderop heb je het turfveld. Daar heb je het ‘paadje naar 14’. Je loopt eerst door het bos, daarna door de duinen en dan kom je op het strand. Dan heb je eigenlijk alle facetten die je vindt in het Nationaal Park. Het is hier een beetje Nederland in het klein.” 

 

Grote mensen hutten bouwen
Toen Ricardo klein was, vond hij het geweldig om hutten te bouwen in het bos. “Ik ging op avontuur en speelde altijd buiten. Voor mij was dat heel normaal. Wij wisten niet beter. Maar kinderen uit een grote stad weten misschien niet eens hoe je een hut moet bouwen. Ik bouw nog steeds hutten, maar dan in het echte leven. Het bos hoort niet in een porseleinenkast. Je moet het beleven en ademen. Maar je moet er wel met respect mee omgaan.”  

 

Meer één met de natuur
Ricardo wil mensen laten genieten van de natuur en de rust. “Iedereen kan zich hier op zijn of haar eigen manier terugtrekken. De natuur helpt ons en wij helpen de natuur. We hebben nu minder kampleerplekken dan voorheen, om meer ruimte te geven aan de natuur. Gasten krijgen zo nog meer het gevoel dat ze onderdeel zijn van de natuur.”  

 

Meer vrijheid
Voor de toekomst hoopt Ricardo dat natuurorganisaties en bedrijven elkaar meer gaan versterken. Zijn wens is dat ondernemingen met hart voor de natuur meer vertrouwen krijgen om iets moois neer te zetten. “Het is geen bedreiging wat we hier doen, maar zo wordt er soms wel naar gekeken. En je kunt pas iets laten zien als je een vergunning hebt. Dat maakt het lastig. Inmiddels is dit vertrouwen er en dat zie je terug: het terrein wordt beheerd passend in de omgeving, met inheemse planten en weinig steen. Net zoals de omgeving. Als dit makkelijker zou gaan, ziet de toekomst er voor de natuur op Texel hoopvol uit.”

Jan de Leeuw

Toen ik voor het eerst bij de duinvalleien op Texel kwam, zag ik hoe mooi de natuur kan zijn. Ik stond daar te midden van de Parnassia’s en ik was intens blij. Ik verloor mezelf op dat moment echt in de natuur.

Je zou hem zeker geen 79 geven. Jan de Leeuw is een actieve Texelaar die zich maar al te graag inzet voor de natuur. Hij deed onderzoek op Texel en raakte zo verknocht aan het eiland, dat hij zijn spullenboel pakte en met zijn gezin en onderzoekgroep 30 jaar geleden vanuit Delft naar Texel vertrok. Hij had een mooie carrière bij het onderzoeksinstituut en werkt nu nog als gastwetenschapper. Sinds een jaar of 10 geeft hij veel lezingen en excursies over van alles wat met de natuur te maken heeft.

 

Vrijheid op Texel
Toen Jan met zijn gezin een maand op Texel woonde, grapte hij: ‘Nou jongens, ik kan weer terug naar Delft. Gaan jullie mee?’ Daarop antwoordden de kinderen in koor: ‘Neee!’. De vrijheid op het eiland, de mooie natuur, de deur en fiets open kunnen laten; ze wilden niets liever dan op het eiland blijven. Jan en zijn vrouw gingen er nooit weg. Een van de drie kinderen streek na vele omzwervingen weer neer op het eiland. 

 

Geschiedenis van het gebied
Het duin bij  Ecomare is een van de favoriete plekken van Jan, vanwege het bijzondere uitzicht. “Daar kun je goed zien hoe Texel is ontstaan, welke verschillende vormen van vegetatie er zijn en waarom het een Nationaal Park is”. Het liefst laat hij gebieden aan mensen zien aan de hand van de ontstaansgeschiedenis: “Iedereen vindt de Slufter fantastisch en dat is het ook, maar eigenlijk is het niks anders dan een mislukte polder. Ik wil mensen laten zien hoe bijzonder én kwetsbaar de natuur is en hoe alles zich zo heeft gevormd.” 

Ontroerd door de natuur 
Een keer gaf Jan een excursie aan een groep Belgen. De groep was zo geïnteresseerd en stelde zoveel vragen, dat de excursie enorm uitliep: “Na afloop zei een van de deelnemers dat hij tot in het diepst van zijn ziel geroerd was. Ik zei ‘zeker een Belgische mop?’ En toen begon hij te huilen! Hij had zo veel geleerd en keek nu met zulke andere ogen naar de natuur. Het ontroerde hem echt. Mooi, toch?”  

 

Zelf maakte Jan ook zo’n moment mee. Toen hij voor het eerst bij de duinvalleien op Texel kwam, zag hij hoe mooi de natuur kan zijn. Hij stond daar te midden van de Parnassia’s en dacht “Wat is dit, is dit aangelegd?” Tegelijkertijd was daar die intense blijdschap. “Ik verloor mezelf op dat moment echt in de natuur.” 

 

Toekomst voor kleinkinderen
Jan wil volgende generaties meegeven om zuinig te zijn met de natuur: “Ondanks dat veel natuur geen oernatuur is, zijn het wel landschappen waar de natuur weer een kans krijgt. Het is belangrijk om de CO2 uitstoot en stikstof naar beneden te krijgen. Hoewel het hier op Texel relatief meevalt, zie ik het landschap toch veranderen. Dit is van alle tijden, zo evolueert de aarde. Maar het gaat nu veel te snel. De planten en dieren kunnen het niet bijhouden.”  

 

Toch ziet hij ook positieve veranderingen ontstaan: “de maatschappij en de politiek zien nu echt in dat er iets moet gebeuren.” Jan hoopt dat de natuur ondanks de klimaatveranderingen minstens zo mooi blijft als nu. Zijn oproep voor mede Texelaars is vooral: “Zie hoe mooi en bijzonder de natuur is. Alles hangt met elkaar samen. Zo zouden we b.v. zonder de schimmelnetwerken niet hebben bestaan.”