Bouke Kingma

Ik hou heel erg van riet. In het riet zijn heel veel dieren. Met de verrekijker heb ik een blauwborst gezien. Ik hoorde het gezang en zag zijn borst bewegen. 

Bouke komt met de Jeugd Natuurclub van de Weerribben veel in Nationaal Park Weerribben Wieden: “We doen altijd leuke dingen. Bijvoorbeeld bodemdiertjesonderzoek met een lepel om te graven. We zijn met zestien kinderen en doen veel onderzoek. De club is voor jongens en meisjes van 7 tot 12 jaar, maar de meeste hebben ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Zoals mijn vrienden Otis, Wico en Tion”. Bouke vindt het geweldig om dieren te spotten. Met glunderende ogen: “Een tijdje terug zaten we met de boswachter twee uur lang in de regen en kou in een bootje. Toen zagen we negen reeën en dan is die regen helemaal niet erg meer.”

 

Bouke gaat graag op avontuur in het gebied: “Otis woont op een boerderij. Die grenst aan de Weerribben. Met zijn tweeën hebben we een keer erg lang gekropen, met een verrekijker en een groen kleed over ons heen. We waren helemaal achter in het land en hielden ons heel stil. We hebben toen een stuk of twintig reeën gezien. Dat was echt heel erg bijzonder!” 

 

Met de Jeugd Natuurclub komt Bouke op plekken waar hij anders niet zou kunnen komen: “Dat is leuk, ja. We zijn in de Eendenkooi geweest. En we gingen ook een keer naar de Pingo-Ruïne. Nu is het een soort plas, maar heel lang geleden was daar een ijsberg. Die was gegroeid vanuit een bron die daar zat. Die ijsklomp is daar gesmolten en daardoor zie je nu een grote kuil. Ik hou heel erg van riet. En van het open landschap. Het weidse. Varen vind ik ook leuk om te doen. Ik hou van de weren, het water, en de ribben, boven het water. In het riet zijn heel veel dieren. Met de verrekijker heb ik een blauwborst gezien. Ik hoorde het gezang en zag zijn borst bewegen. De ringslang vind ik een mooi dier. Ik heb er denk ik al acht keer eentje gezien.”

 

“We hebben een keer van riet dat gesneden was, maar niet gebruikt kon worden, een broeihoop gemaakt. We nemen van de natuur, dus dan moet je de natuur ook helpen. Moerasgebied vind ik ook mooi. En trilveen. Met de club waren we daar een keer. De ene helft ging springen en de andere helft bleef staan. Je voelde de grond bewegen! We gingen een keer met een wit laken op de grond aan een struik schudden. Er waren zoveel beestjes! Dat was echt een verrassing. Toen had ik een spin die een pissebed en een lieveheersbeestje ging opeten. Een boomwants ging weer vechten met de spin. Er gebeurde van alles. Als je lang wacht en niks krijgt, heb je uiteindelijk vaak het meest. Eerst was ik verbaasd. Er waren zoveel beestjes op een tak. Daarna vond ik het gewoon heel leuk.” 

 

Bouke hoopt heel erg dat dat mensen meer kennis van de natuur krijgen: “Als je meer weet, ga je het meer waarderen. Over hoe de natuur werkt en wat een ecosysteem is. Dan laat je het wel uit je hoofd om midden in een gebied met riet een fikkie te gaan steken. Als je iets doet wat niet goed is voor de natuur, hebben heel veel dieren en mensen er last van.” Bouke kijkt er naar uit dat er in de toekomst nog meer bijzondere dieren leven in de Weerribben Wieden: “De vuurvlinder bijvoorbeeld. En meer verschillende soorten dieren, zoals de witte reiger en de purperreiger. Maar geen exoten. We hebben met school een keer padden en salamanders overgezet. We moeten de dieren helpen en ervoor zorgen dat er geen dieren meer uitsterven. De otter is terug in de Weerribben. Een keer heb ik otterpoep gezien. Dat is nog wel een wens van me, om in het wild een otter te zien.” 

Aimee Heerschop

Als klimaatburgemeester van Steenwijkerland en als onderdeel van de nieuwe generatie wil ik graag iets doen zodat we met zijn allen oud kunnen worden op deze aardbol. Ik kom graag in Nationaal Park Weerribben-Wieden; in de natuur zijn is goed voor je mentale gezondheid.

De negentienjarige Aimee Heerschop hielp in 2017 de Jongeren Actie Raad Steenwijkerland mee oprichten, waarvan zij inmiddels een paar jaar voorzitter is: “De Jongeren Actie Raad bestaat uit acht mensen, die allemaal ambassadeur zijn. We praten mee over allerlei onderwerpen en willen Steenwijkerland verbeteren. Daarnaast ben ik dit jaar Klimaatburgemeester van Steenwijkerland. In heel Nederland zijn er Klimaatburgemeesters. Je bent het een jaar, van klimaatweek tot klimaatweek. Als onderdeel van de nieuwe generatie wil ik graag iets doen zodat we met zijn allen oud kunnen worden op deze aardbol. Ik komt graag in Nationaal Park Weerribben-Wieden omdat het er mooi en rustig is en omdat ik hier ook graag zeil. In de natuur zijn is goed voor je mentale gezondheid. Je kunt hier overal rustig in de natuur lopen.” 

 

Groententuin
Aimee maakt samen met haar vriend Thom volop gebruik van het veelzijdige aanbod van Nationaal Park Weerribben Wieden: ”Wandelen, fietsen, vogels spotten, kanoën, zeilen… Alles wat je wilt doen, is er, dus je hoeft je niet te vervelen. Op een beetje goede dag lopen we zo’n twintig à vijfentwintig kilometer. Zo leer je het gebied heel goed kennen. Met mijn ouders deed ik al niet anders.”

 

“Mijn lievelingsplek in Nationaal Park Weerribben-Wieden ligt op maar een kwartiertje lopen vanaf mijn huis. Het is een bankje aan de rand van Steenwijk. Het ligt in Zuidveen op een heuvel. Vanaf die plek kun je rondom alles zien. Als je de ene kant op kijkt, zie je Steenwijk, een stuk verder zie je Havelte liggen, wat zuidelijker kun je Giethoorn zien en kijk je naar het westen dan zie je de Weerribben. Voor mij is het een ideaal plekje; het is ver genoeg dat er niets meer is, het is er altijd rustig, en toch niet te ver weg.”

 

“Mijn opa en oma hebben altijd een stuk land gehad aan de Auken. Ze hadden er een groentetuin. Daar ging ik heel vaak met mijn opa heen. Als ik niet afgeleid was door kikkertjes, hielp ik hem mee. Aan die kikkertjes heb ik veel herinneringen. Aan weerszijden van het land was namelijk water en in een bepaalde periode in het jaar waren er overal kikkers, omdat ze van de ene kant naar de andere kant trokken. Ik weet nog dat ik vaak samen met mijn nichtje naar kikkertjes op zoek ging. Die plek ligt er nog steeds en is me erg dierbaar. Mijn konijnen liggen er begraven. De groentetuin is er ook nog altijd, net als een hutje met tuinspullen. Ook staan er trailers die mijn opa gesmeed heeft. Hij was smid. Dat stukje land met zoveel familiehistorie maakt me gelukkig.” 

 

Maar één kans
Als Klimaatburgemeester laat Aimee haar stem horen als zij het ergens niet mee eens is. Zij zit veel met de gemeente aan tafel, heel soms met de provincie en ook wel met mensen van Nationaal Park Weerribben-Wieden: “Ik wil aan iedereen laten weten dat ze overal zuinig op moeten zijn. De natuur is zo mooi, laten we dat zo houden. We hebben maar eens kans en als je het nu verpest, komt het niet zo mooi terug. Ik verspreidde die boodschap al heel graag met de Jongeren Actie Raad en nu, als Klimaatburgemeester, zit er meer power achter.” 

 

Zwemwater
Af en toe droomt Aimee van zwemwater in Nationaal Park Weerribben-Wieden. Zwemmen mag nu niet namelijk en dat vindt zij best wel jammer. Maar verder hoopt zij dat het park blijft zoals het is: “Laat het park zoals het is, zodat we er met zijn allen van kunnen genieten. En als je er iets aan wilt doen, maak het dan mooier. Voor mezelf hoop ik dat ik hier ergens een eigen huisje heb. Op een mooi, rustig plekje, het liefst met zwemwater. Ik ben verknocht aan deze plek en ga niet zomaar weg.” 

Inge Osinga

k voel me een bevoorrecht mens dat ik hier mag wonen en mag werken. Iedere dag word ik midden in de natuur wakker. Zo zag ik vanochtend herten in de tuin. Dat is toch geweldig!

Inge Osinga is voor Vereniging Hendrick de Keyser coördinator van museumhuizen Rams Woerthe in Steenwijk en Huis Polman in Nagele. De vereniging zet zich in voor zowel de binnen- als de buitenzijde van historische panden verspreid over heel Nederland. Nationaal Park Weerribben-Wieden is haar lust en haar leven: “Zelf woon ik in Onna, mijn werkplek is in Rams Woerthe; je kunt hier alleen maar wonen en werken als je liefde voor de natuur hebt. Het is all over the place.” 

 

Bevoorrecht mens
Inge: “Een van de leukste dingen van het park? Heb je even? Ik voel me een bevoorrecht mens dat ik hier mag wonen en mag werken. Iedere dag word ik midden in de natuur wakker. Zo zag ik vanochtend herten in de tuin. Dat is toch geweldig! En Rams Woerthe is een magische plek. Er bestaat geen tweede van. Het is historisch erfgoed dat zeer nauw verbonden is met de natuur. Binnen en buiten zijn hier nauw verbonden. Ondanks dat Rams Woerthe bijna 125 jaar oud is, het is in 1898 gebouwd, voelt het behaaglijk. Het is een warm huis, het omarmt je. Onze bezoekers ervaren dat net zo. Niet zo vreemd, want ieder mens heeft de natuur in zich.” 

 

Rams Woerthe
De verwondering spat ervan af als Inge vertelt over het grote gebrandschilderde raam in het trappenhuis dat de lente verbeeldt in Rams Woerthe: “Moet je je voorstellen dat dit prachtige kunstwerk destijds in Delft is gemaakt en helemaal hierheen is vervoerd. Per boot!”  

 

Een wonder ook, ieder jaar opnieuw, dat na het grauwe van de winter ineens overal dat prille groen naar boven komt: “Ik hou erg van de lente en blijf me verbazen. Zo zie je hier ineens het groen van de meidoorn overal. In Nationaal Park Weerribben-Wieden kan ik erg van alle seizoenen genieten. Het is niet altijd mooi weer en op zo’n plek als Rams Woerthe kun je, wanneer je binnen bent, toch enorm genieten van de schoonheid van de natuur. Daarmee vult dit huis het Nationaal Park Weerribben-Wieden, op een net iets andere manier, goed aan.”

 

Verknocht is Inge aan Rams Woerthe: “Landgoed Rams Woerthe is ontstaan vanuit de liefde voor de natuur. De familie Tromp Meesters kon het zich permitteren, maar ze déden het ook en lieten dit prachtige huis bouwen. Vervoer over het water was belangrijk in die tijd. De familie handelde in hout en verdiende daar goed aan. Vanuit het buitenland werd hout geïmporteerd, waarna het hier in fabrieken aan het water werd verzaagd en verhandeld. In die jaren keek je zo op de Steenwijker Aa uit. Het park dat nu achter het huis is, was toen weiland dat doorsneden werd door een ondiep stroompje. Via dit vaartje brachten turfstekers hun lading naar Steenwijkerland. De familie heeft het omgelegd. Voor de aanleg van het park liet meneer Tromp Meesters bomen van 40 jaar oud aanrukken. Ooit was het privédomein, nu is het een stadspark. Al vanaf het begin hebben er damherten rondgelopen. Water is altijd belangrijk geweest voor dit gebied. De waterwegen zorgden voor inkomsten. Toen dat vervoer over water minder werd, kreeg dit gebied echt een dip. Dankzij het toerisme en recreatie is water inmiddels weer een belangrijke factor geworden. Dit gebied maakt me trots. Ik ben import, maar het gebied heeft mij omarmd en ik heb het gebied omarmd.”

 

Liefde voor de natuur
Inge zou graag het bewustzijn willen doorgeven dat er zonder natuur geen leven mogelijk is: “Zelf ben ik buiten opgegroeid, dan krijg je de liefde voor en het belang van de natuur van jongs af aan mee. In de stad is het anders. Je weet dat er natuur is, maar je kijkt er toch met iets meer afstand tegenaan.” Dat andere mensen kunnen genieten van mooie plekken, dat hoopt Inge ook: “Zelf woon ik een flink stuk van de weg af, midden in de natuur. Over een jaar zwaai ik af als coördinator. Thuis hebben we een gastenverblijf, daaraan wil ik dan meer tijd gaan besteden. Ook willen we ons eigen gebied zo natuurvriendelijk mogelijk houden. Er leven onder meer reeën en dassen. Zelf houden we bijen, maar doen we ook ons best om natuurbijen een plek te geven.”